Het leven als werkende reiziger

Werken geblazen!

Als je op een working holiday gaat, doet de naam al vermoeden dat er niet alleen gereisd kan worden. Er moet namelijk stevig gewerkt worden om al dat reizen te kunnen betalen. De voorbije weken hebben we via allerlei manieren naar werk gezocht: rechtstreeks gesolliciteerd op jobadvertenties op het internet, langsgaan bij kiwi-pakhuizen, onszelf inschrijven bij interimbureaus, via vrienden van vrienden,... Spoiler alert: ze waren niet allemaal even succesvol.

Onze eerste poging bestond eruit om langs alle kiwi-pakhuizen te gaan, en te vragen naar werk. Normaal gezien een heel goede methode, maar jammer genoeg is er in de lente zo goed als geen werk in de kiwi-industrie... Dat was toch wel een tegenvaller, zeker aangezien dat een van de redenen was om naar deze regio te komen.

Terwijl we de hele tijd door solliciteren op internet-advertenties, schrijven we ons ook in bij een aantal interimbureaus. Nu ja, een aantal... Uiteindelijk heeft maar 1 van de vele bureaus die we bezocht hebben ons telefoonnummer onthouden, van de anderen horen we nooit meer iets. Bij 1st call hebben ze echter wel werk voor ons! Voor mij hadden ze een aantal dagjobs in de bouwsector, zoals het renoveren van het houten pad langs het strand en de afbraak van een huis (ongelofelijk smerig). Paulien moest iets langer wachten op jobs, maar uiteindelijk kon ze een aantal dagen aan de slag als menselijke machine in een fabriek, om pH-meters in mekaar te knutselen. Ook hadden we het ongelofelijke genoegen om tezamen een 12 uur lange shift in een zagerij te werken. Verschrikkelijk vermoeiend, maar zo kregen we wel wat geld in het laatje.

De sollicitaties via internet wierpen ondertussen wel vruchten af, maar ze vielen meestal wat te ver van de spreekwoordelijke boom: jobs op 1 uur rijden van ons stekje zijn niet echt doenbaar. Maar geluk schuilt soms in een klein hoekje... Wanneer we op een avond met een bevriend Argentijns koppel (Nico & Florencia) enkele vrienden van hen gaan bezoeken op een camping in de buurt, vallen we met ons gat in de boter. Eerst vallen we echter met ons gat in de hot pool die op de camping aanwezig is: het water is 39°, zalig warm dus. We raken er aan de praat met een koppel Nederlanders (Rezha & Joeri), die al enkele dagen aan het werk zijn op een kiwi-boomgaard.

Huh?! Er was toch geen werk in die sector rond deze periode? Wel, zo eens om de 20 jaar is er wel werk op kiwi-boomgaarden in deze maanden, wanneer de bloemknopjes moeten uitgedund worden omdat ze veel te talrijk zijn. En aangezien het zo een zeldzame gebeurtenis is, zijn er nog veel helpende handen nodig. Zoals u, een bovengemiddeld intelligente lezer met een sterk voorspellend vermogen, al lang vermoedde, zijn wij die helpende handen geworden. En dus staan wij nu elke dag vanaf half 8 tot ten laatste 6 uur 's avonds, met onze handen boven ons hoofd uitgestrekt, kiwi-bloembollen te plukken. Het is pijnlijk voor de schouders en nek, maar we zijn wel de hele dag buiten en er is leuk gezelschap in de buurt: onze Zuid-Amerikaanse en Nederlandse vrienden werken er immers ook. We hebben wel nog nooit in ons leven zo hard op regen gehoopt, want dat betekent dat we een vrije dag hebben. Anders is het gewoon 7 op 7 keihard werken.

Mijn werkplek

Uitdunnen die handel!

Na enkele dagen heeft Paulien echter teveel last van hoofdpijn door overbelasting van de nek, en moet ze stoppen. Gelukkig vindt ze snel terug werk bij blue lab, waar er nog heel wat pH-meters in elkaar gestoken moeten worden. Het grote voordeel van deze job is dat er nooit in het weekend gewerkt moet worden, in tegenstelling tot het werk op de boomgaarden.

Paulien haar werkplek

Want af en toe wilt een mens echter ook eens een rustdag wanneer het niet regent. Want natuurparken bezoeken en mooie wandelingen maken, zijn een stuk minder aangenaam als het water met bakken uit de lucht valt. Op zo'n dagen bezochten we onder andere de Mc Laren falls, Mount Maunganui en de Kaiate falls. Stuk voor stuk prachtige natuurgebieden, elk op hun eigen en unieke manier spectaculair.

Mc Laren Falls

Een varen in ontwikkeling, zoals je ze hier overal ziet.

Een abnormaal schattig lammetje.

Gekke bomen hebben ze hier... De wortels komen piepen!

Een van de watervallen in het park.

De andere waterval: een grote, diep uitgesleten rotspartij waar het water langs allerlei spleten doorsijpelt. Spectaculair!

Mount Maunganui

Zo ziet Mount Maunganui eruit: een inactieve vulkaan aan het einde van een schiereiland, waarop de gelijknamige voorstad van Tauranga ligt. Er zijn 2 mooie wandelingen op de mount te maken, waar je af en toe getrakteerd wordt op prachtige vergezichten, dan wel wilde rotspartijen.

Rotsje rijden.

Kristalhelder water, prachtig uitgesleten rotsen,... met andere woorden: een geweldige speeltuin!

King of the hill

Het strand is hier niet gemaakt van zand, maar van schelpen. Zo wordt schelpen zoeken wel heel gemakkelijk.

Op weg naar de top. 

In Nieuw-Zeeland doen ze niet moeilijk over het bij elkaar gooien van verschillende landschappen. Gras, rotsen, zee, naaldbossen,... allemaal geen probleem.

Genieten van het uitzicht van op de top!

Zicht van op de Mount op de stad.

Hier en daar grazen er ook schaapjes op de Mount, en af en toe zijn er schattige exemplaren bij.

Kaiate falls

Een spectaculair uitzicht bij het begin van de wandeling: voor ons een stukje tropisch bos, wat verder wat naaldbomen en helemaal in de verte ligt Mount Maunganui. De wolkenformatie werd er gratis bijgeleverd.

De eerste waterval, waar het water zich in drie stappen naar beneden stort.

Ook Paulien waagde zich aan de beklimming.

Ergens in een of ander tropisch paradijs denkt u? Nee hoor, gewoon de tweede waterval van het park.

Tamaki Maori Village

Naast de prachtige natuur, beschikt Nieuw-Zeeland ook over interessante culturele/historische activiteiten. Voor de Nederlanders dit land ontdekten en de Engelsen een dikke honderd jaar later genoeg moed bij elkaar schraapten om ook effectief aan land te gaan, bewoonden de Maori dit land. Trotse krijgers waren het, die op hun beurt uit Polynesië afkomstig waren en het de Europese gelukzoekers knap lastig maakten tijdens de kolonisatie. Wij bezochten Tamaki Maori village, een nagebouwd dorp waar te zien is hoe deze mensen leefden voor de Europeanen zich kwamen moeien.

We vertrokken vanuit het bezoekerscentrum in Rotorua, waar we met een 20 tal anderen in een bus naar het dorp werden gereden. Er waren in totaal drie bussen, en elke bus stelde een stam voor. En aangezien een stam zonder leider maar niets is, moest er een leider gekozen worden. Na een wild en bruut gevecht in de bus, kwam ondergetekende uiteraard als overwinnaar uit de... eeuh bus. Wat ook kan, is dat er niemand anders van de inzittenden chief wou zijn. Het is één van de twee, kies maar welke je wilt geloven.

Wat een chief allemaal moet kunnen, zie je in onderstaand filmpje. Daarnaast mocht een chief ook altijd overal als eerste binnen, en mocht hij op de eerste rij zitten. Niet meer dan terecht.

Groetjes en tot volgende keer!

Het schiereiland en de welkomstbaai

De grote stadsvlucht

We zijn echt stadsmoe wanneer we Auckland verlaten, 2 weken in deze grote stad was meer dan voldoende. Onze vreugde wanneer het stadslandschap langzaamaan plaatsmaakt voor glooiende heuvels, grazende dieren en prachtige vergezichten, is dan ook immens. Hiervoor zijn we naar Nieuw-Zeeland gekomen!

Terwijl we al op weg zijn, beslissen we naar waar we gaan. Op de Campermate app kunnen we zoeken naar allerlei plaatsen om te overnachten, en ons oog valt op een goedkope camping in Tapu. In dit kleine plaatsje op het Coromandel schiereiland brengen we de eerste nacht in onze auto door. Het is, tot grote verbazing van ons beiden, best wel comfortabel. 

Zonsondergang op de camping

Hierna rijden we door naar Coromandel stad, waar we wat rondkijken en ons middagmaal verorberen. Ook vinden we er enkele essentiële gadgets voor multimedia fanaten met een oude auto: een dubbele usb oplader voor in de 12 volt sigarettenaansteker en een cassette + AUX kabel waarmee we muziek via onze gsm kunnen afspelen. Vol enthousiasme klimmen we terug in onze auto, die nu helemaal klaar is voor een rondreis van een jaar. 

Onderweg op de Coromandel Peninsula, we vallen van het ene verbazingwekkende uitzicht in het andere...

Pech onderweg

Wanneer we boven aan een berg stoppen om wat foto's te nemen, lekt er echter een groene vloeistof uit de auto, en de auto is gloeiend heet. 2 vriendelijke voorbijgangers nemen even de tijd om naar onze motor te kijken; zelf kennen we er immers niets van. Het is de koelvloeistof die overkookt, en ze raden ons aan om in de volgende stad een monteur te zoeken. In tegenstelling tot de auto, is ons enthousiasme alweer helemaal bekoeld...

In Whitianga vinden we een Toyota reparateur die ons kan helpen, maar het kan wel enkele dagen duren. We zullen er uiteindelijk 3 dagen blijven, die grotendeels gevuld zijn met het zoeken naar een betrouwbaar, gratis wifi-signaal, voor de 3de maal in evenveel dagen naar "the warehouse" (een soort Ikea) gaan en doemscenario's over onze auto bedenken. Het stadje is zeker charmant, maar 3 dagen was er wat teveel aan. Uiteindelijk krijgen we onze auto terug, nu met nieuwe radiatordop en werkende klink aan de rechterachterdeur (ja, dat was ook kapot), maar zonder werkende centrale vergrendeling (ooooooooh) en rails voor de achterzetels in te klikken (die zaten stevig in de weg voor het stockeren van bagage, dus: whieeee!). Die centrale vergrendeling kunnen we wel eens laten maken als we geld teveel hebben. 

Whitianga heeft wel enkele mooie plekjes! 

De kathedraal, het strand en de lava

Nu we terug over een werkend vehikel beschikken, bezoeken we de 2 grootste bezienswaardigheden van de Coromandel: de Cathedral Cove en het Hot water beach. De Cathedral Cove is een gigantische, door de getijden uitgesleten rots, waar een strand door loopt. Om er te geraken moet je een wandelingetje van een half uur maken, waarin je getrakteerd wordt op prachtige uitzichten en stevige kuitenbijters. De Cove is indrukwekkend, maar we zijn uiteraard niet de enigen die dit natuurschoon willen bezichtigen, en dus is het lang wachten op het gepaste moment om een foto te nemen.

Selfietime!

Ook de wandeling is een lust voor het oog

Heel eventjes geen andere toeristen die onze foto's komen verstoren..

 

De uitbaatster van de camping waarop we verblijven had ons verteld dat we maar een uur voor eb op het Hot water beach moesten zijn om een plekje te vinden, maar dat viel toch wel wat anders uit. Op het hele strand waren er maar 2 stukjes waar heet water, dat opgewarmd werd door kilometers diepe lavastromen, naar boven borrelden. Toen wij er aankwamen met ons schupje in de aanslag, waren er al veel mensen die hun eigen badje gegraven hadden. Zomaar ergens beginnen graven gaat ook niet, want dan riskeer je een gewoon koud water bad te hebben. Uiteindelijk kunnen we een verlaten badje inpikken, dat perfect is van temperatuur. Het water kan immers ook te warm zijn, met temperaturen tot 64°C. Auw! 

Hot water beach = genieten!

Toni & Theo in Tauranga

Alweer op weg naar onze volgende bestemming, lezen we een advertentie voor een hostel in Tauranga die helpt met het zoeken naar werk. Net wat we nodig hebben, en dus reserveren we een kamer voor 2 nachten. Bij aankomst blijkt onze "ensuite double room" meer weg te hebben van een kamer in de gevangenis: een stapelbed in een smalle, lange kamer, met uitzicht op... de achterkant van een ander gebouw, en een koertje waar op de meest willekeurige momenten glascontainers worden leeggemaakt. Geweldig! We hebben meteen genoeg van deze hostel, en wanneer we de volgende dag een antwoord krijgen van iemand die een kamer verhuurt, aarzelen we niet om te gaan kijken.

Ons voorlopige stekje!

Het huis is gezellig ingericht, en de eigenares Toni, woont er met haar zoon Theo en nog 1 andere flatmate (die we na 4 nachten nog altijd niet gezien hebben). Het is gelegen in Welcome Bay, een buitenwijk van Tauranga. Wij krijgen een kamer met een dubbel bed en een badkamer die we moeten delen met onze onzichtbare huisgenoot. Voor de rest mogen we zowat alles in het huis gebruiken: volledig ingerichte keuken, wasmachine, kuisproducten, de living, en last but not least: de playstation 3! Hier moesten we niet lang over nadenken! 

Even samenvatten: Auto, check.

Plaats waar we voor een langere periode kunnen blijven: check.

Nu alleen nog een job!

Al vele mails zijn verstuurd, en ook alle interimbureau's in en rond Tauranga hebben we afgeschuimd. Misschien kunnen we in het weekend in een zagerij gaan werken, zo krijgen we toch alweer een beetje geld in het laatje! 

De autojacht

Aangezien we van plan zijn om hier een jaar te blijven, is het aangewezen om een auto te kopen. Een auto huren voor een jaar is duurder, brengt veel meer gedoe met zich mee en geeft ons ook minder vrijheid. Als we dan ook nog eens een campervan (met een matras ingebouwd op de achterbank) kunnen kopen, hebben we er nog gratis overnachtingen bij. Dat kan al niet meer fout lopen toch? Toch?

Wel, zaten we daar even fout! Het vinden van een niet te oude, propere, vlot rijdende campervan waarvan de verkoper ook te betrouwen is, bleek even moeilijk als het vinden van een speld in een hooiberg.

Onze eerste auto

Onze eerste echte poging om een auto te kopen deden we op de Ellerslie car fair, een wijk een beetje buiten het centrum (een echte buitenwijk is het niet, de stad strekt zich nog kilometers uit na deze plek). Op deze beurs stonden enkele honderden auto's te koop, waarvan een stuk of 30 a 40 campervans en stationwagens. Hier gingen we zeker iets naar onze gading vinden! Na 2 keer de waren te keuren en hier en daar al voorzichtig naar de prijs gepolst te hebben, hadden we onze favoriet gevonden: een Nissan prairie uit '96 (nog redelijk nieuw voor een campervan). De verkoper was een Engelsman die hier een aantal maanden had rondgetrokken, en binnenkort terug vertrok. Het testritje beviel ons ten zeerste, en na het betalen van een voorschot en het uitwisselen van contactgegevens zette hij ons terug af voor de deur van onze hostel. Fijn!

Touching the sky

De rest van onze dag vulden we met het bezoeken van de Sky Tower, de hoogste toren van het zuidelijke halfrond, vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over Auckland en de omgeving. In tegenstelling tot wat we verwacht hadden, was het er niet veel duurder dan op de begane grond om iets te drinken, wat we dus ook deden. Café met het beste uitzicht van de reis tot zover, dat is zeker!

Spelletje op 180 m. hoogte!

Zicht vanop de Sky Tower op Oost Auckland

Hier en daar vervangen glazen panelen de vloer. Leuk/beangstigend, het is maar hoe je het bekijkt.

West Auckland

Burger burger burgerrrrr

Die avond testen we nog een van de tips van Victoria: Burger burger, volgens haar het beste hamburgerrestaurant in Nieuw-Zeeland. Ook Wessel, een Zuid-Afrikaan die we hier ontmoet hebben, gaat mee. Het is een stukje lopen, maar het restaurantje ziet er gezellig uit en de bediening is super snel. De burgers stellen niet teleur: ongetwijfeld de beste hamburger die we ooit gegeten hebben, daar waren we het allemaal over eens. Een paar dagen later gaan we zelfs nog eens, en ook dit is weeral een kippenvel-ervaring.

      

Te mooi om waar te zijn...

Na het "lekkere" ontbijt in de hostel zoeken we onze verkoper even op op facebook: het zag er immers een toffe kerel uit, en hij leek geïnteresseerd in wat we gingen doen met de auto. Het eerste bericht dat we zien maakt ons wel wat ongerust: op 14 september is hij verhuisd naar Auckland, terwijl hij ons net verteld had dat hij op het einde van de week terug naar Engeland ging. Waarom zou hij hierover liegen? We spitten het verder uit en komen te weten dat hij een zaak heeft/had in Engeland waar auto's gespoten worden. We gaan advies vragen aan een aantal mensen, en komen tot het besluit dat het beter is om de auto te laten checken door een monteur.

We bellen hem op om te vragen of dit nog mogelijk is, en jaja, jullie hadden het waarschijnlijk al wel door: stront aan de knikker. Hij doet hier heel moeilijk over, en komt met steeds raardere excuses en gedachtekronkels over de plaats van de finale deal (we hadden enkel een voorschot betaald). Ook Wessel vindt het hele zaakje maar verdacht. Hij kent iets meer van auto's dan ons, en wou wel enkele kleine dingen nakijken voor ons. Maar ook dat vond de verkoper niet ok. We kregen meer en meer het gevoel dat hij ons een kapotte auto probeerde te verkopen.

Thuiskomen

Omdat onze 7 nachten in de hostel voorbij zijn (helemaal niet erg), moeten we op zoek naar andere accommodatie. We vinden iets op airbnb, anderhalve kilometer van de hostel verwijderd. Dat stappen we wel even! Het feit dat we al onze bagage moeten meesleuren, een slordige 35 kilo de man, en Auckland bijzonder heuvelachtig is, maakt er wel een heel avontuur van! Gelukkig gaat Wessel mee, die heel wat minder bagage heeft en ons maar wat graag helpt met dragen. Nat in het zweet komen we aan bij Sheldon, een wat oudere man met een mooi, maar rommelig huis. Hij helpt ons de knoop doorhakken: we nemen de auto niet, er is gewoon iets louche aan het hele zaakje... En dus moeten we weer van voor af aan beginnen.

Van het bed in de hostel...

Naar het bed bij Sheldon

De jacht gaat verder

De dag erna bezoeken we een campervandealer met ongelofelijk slechte reviews op het internet, die gammele bakken tegen woekerprijzen verkoopt. Nee bedankt! Ook gaan we naar een veilingshuis, maar daar zitten de auto's net dat kleine tikkeltje (een dollar of 2 à 3000) boven onze prijscategorie. Om de dag af te sluiten bezoeken we een dealer uit Fiji, die het grappig vindt om ons "5 minutes" bezig te houden met verhalen over zijn laatste vakantie en ons probeert te overtuigen van de waarheid van het creationisme. Zijn "5 minutes" worden uiteindelijk een uur... Wanneer de auto dan eindelijk verschijnt, is het niet de beloofde Toyota Estima, maar een Nissan Serena. Louche. De auto is duidelijk net gewassen: de banden zijn nog nat, en aan de binnenkant van de klink vinden we een laag vuil waar de gemiddelde kuisvrouw een zenuwinzinking van krijgt. Aan de binnenkant loopt nog ergens een verdwaalde mier rond, en bij nadere inspectie vinden we nog wat roestplekjes. Hij is ook nog niet omgebouwd naar een campervan. Niet wat we zoeken.

Onze tweede auto 

Die avond vinden we op trademe, de Nieuw-Zeelandse variant van ebay, een dealer in budgetcampervans terug. We gaan er de volgende dag een kijkje nemen. De verkoper praat gebroken Engels, maar lijkt wel betrouwbaar. Al zijn campervans worden geleverd met campingspullen: stoeltjes, tafel, nieuwe matras, borden en bestek,... Ons oog valt op een Toyota Estima uit 2000, nog een foetus naar campervannormen. Op een natte honden geurtje na, valt er niet veel op aan te merken. Het testritje bevalt ons, en de dealer gaat nog enkele zaken aanpassen tegen morgen, wanneer we hem komen ophalen: nieuwe band vanachter, nieuwe batterij, en nog gordijntjes en een deken. Die gordijntjes en het deken blijken uiteindelijk spuuglelijk te zijn, maar dat weerhoudt ons er niet van om tot de aankoop over te gaan. We hebben een auto, eindelijk!

Voor...

... en na!

Een voorproefje van de volgende post: de Coromandel peninsula!