Het leven als werkende reiziger

Werken geblazen!

Als je op een working holiday gaat, doet de naam al vermoeden dat er niet alleen gereisd kan worden. Er moet namelijk stevig gewerkt worden om al dat reizen te kunnen betalen. De voorbije weken hebben we via allerlei manieren naar werk gezocht: rechtstreeks gesolliciteerd op jobadvertenties op het internet, langsgaan bij kiwi-pakhuizen, onszelf inschrijven bij interimbureaus, via vrienden van vrienden,... Spoiler alert: ze waren niet allemaal even succesvol.

Onze eerste poging bestond eruit om langs alle kiwi-pakhuizen te gaan, en te vragen naar werk. Normaal gezien een heel goede methode, maar jammer genoeg is er in de lente zo goed als geen werk in de kiwi-industrie... Dat was toch wel een tegenvaller, zeker aangezien dat een van de redenen was om naar deze regio te komen.

Terwijl we de hele tijd door solliciteren op internet-advertenties, schrijven we ons ook in bij een aantal interimbureaus. Nu ja, een aantal... Uiteindelijk heeft maar 1 van de vele bureaus die we bezocht hebben ons telefoonnummer onthouden, van de anderen horen we nooit meer iets. Bij 1st call hebben ze echter wel werk voor ons! Voor mij hadden ze een aantal dagjobs in de bouwsector, zoals het renoveren van het houten pad langs het strand en de afbraak van een huis (ongelofelijk smerig). Paulien moest iets langer wachten op jobs, maar uiteindelijk kon ze een aantal dagen aan de slag als menselijke machine in een fabriek, om pH-meters in mekaar te knutselen. Ook hadden we het ongelofelijke genoegen om tezamen een 12 uur lange shift in een zagerij te werken. Verschrikkelijk vermoeiend, maar zo kregen we wel wat geld in het laatje.

De sollicitaties via internet wierpen ondertussen wel vruchten af, maar ze vielen meestal wat te ver van de spreekwoordelijke boom: jobs op 1 uur rijden van ons stekje zijn niet echt doenbaar. Maar geluk schuilt soms in een klein hoekje... Wanneer we op een avond met een bevriend Argentijns koppel (Nico & Florencia) enkele vrienden van hen gaan bezoeken op een camping in de buurt, vallen we met ons gat in de boter. Eerst vallen we echter met ons gat in de hot pool die op de camping aanwezig is: het water is 39°, zalig warm dus. We raken er aan de praat met een koppel Nederlanders (Rezha & Joeri), die al enkele dagen aan het werk zijn op een kiwi-boomgaard.

Huh?! Er was toch geen werk in die sector rond deze periode? Wel, zo eens om de 20 jaar is er wel werk op kiwi-boomgaarden in deze maanden, wanneer de bloemknopjes moeten uitgedund worden omdat ze veel te talrijk zijn. En aangezien het zo een zeldzame gebeurtenis is, zijn er nog veel helpende handen nodig. Zoals u, een bovengemiddeld intelligente lezer met een sterk voorspellend vermogen, al lang vermoedde, zijn wij die helpende handen geworden. En dus staan wij nu elke dag vanaf half 8 tot ten laatste 6 uur 's avonds, met onze handen boven ons hoofd uitgestrekt, kiwi-bloembollen te plukken. Het is pijnlijk voor de schouders en nek, maar we zijn wel de hele dag buiten en er is leuk gezelschap in de buurt: onze Zuid-Amerikaanse en Nederlandse vrienden werken er immers ook. We hebben wel nog nooit in ons leven zo hard op regen gehoopt, want dat betekent dat we een vrije dag hebben. Anders is het gewoon 7 op 7 keihard werken.

Mijn werkplek

Uitdunnen die handel!

Na enkele dagen heeft Paulien echter teveel last van hoofdpijn door overbelasting van de nek, en moet ze stoppen. Gelukkig vindt ze snel terug werk bij blue lab, waar er nog heel wat pH-meters in elkaar gestoken moeten worden. Het grote voordeel van deze job is dat er nooit in het weekend gewerkt moet worden, in tegenstelling tot het werk op de boomgaarden.

Paulien haar werkplek

Want af en toe wilt een mens echter ook eens een rustdag wanneer het niet regent. Want natuurparken bezoeken en mooie wandelingen maken, zijn een stuk minder aangenaam als het water met bakken uit de lucht valt. Op zo'n dagen bezochten we onder andere de Mc Laren falls, Mount Maunganui en de Kaiate falls. Stuk voor stuk prachtige natuurgebieden, elk op hun eigen en unieke manier spectaculair.

Mc Laren Falls

Een varen in ontwikkeling, zoals je ze hier overal ziet.

Een abnormaal schattig lammetje.

Gekke bomen hebben ze hier... De wortels komen piepen!

Een van de watervallen in het park.

De andere waterval: een grote, diep uitgesleten rotspartij waar het water langs allerlei spleten doorsijpelt. Spectaculair!

Mount Maunganui

Zo ziet Mount Maunganui eruit: een inactieve vulkaan aan het einde van een schiereiland, waarop de gelijknamige voorstad van Tauranga ligt. Er zijn 2 mooie wandelingen op de mount te maken, waar je af en toe getrakteerd wordt op prachtige vergezichten, dan wel wilde rotspartijen.

Rotsje rijden.

Kristalhelder water, prachtig uitgesleten rotsen,... met andere woorden: een geweldige speeltuin!

King of the hill

Het strand is hier niet gemaakt van zand, maar van schelpen. Zo wordt schelpen zoeken wel heel gemakkelijk.

Op weg naar de top. 

In Nieuw-Zeeland doen ze niet moeilijk over het bij elkaar gooien van verschillende landschappen. Gras, rotsen, zee, naaldbossen,... allemaal geen probleem.

Genieten van het uitzicht van op de top!

Zicht van op de Mount op de stad.

Hier en daar grazen er ook schaapjes op de Mount, en af en toe zijn er schattige exemplaren bij.

Kaiate falls

Een spectaculair uitzicht bij het begin van de wandeling: voor ons een stukje tropisch bos, wat verder wat naaldbomen en helemaal in de verte ligt Mount Maunganui. De wolkenformatie werd er gratis bijgeleverd.

De eerste waterval, waar het water zich in drie stappen naar beneden stort.

Ook Paulien waagde zich aan de beklimming.

Ergens in een of ander tropisch paradijs denkt u? Nee hoor, gewoon de tweede waterval van het park.

Tamaki Maori Village

Naast de prachtige natuur, beschikt Nieuw-Zeeland ook over interessante culturele/historische activiteiten. Voor de Nederlanders dit land ontdekten en de Engelsen een dikke honderd jaar later genoeg moed bij elkaar schraapten om ook effectief aan land te gaan, bewoonden de Maori dit land. Trotse krijgers waren het, die op hun beurt uit Polynesië afkomstig waren en het de Europese gelukzoekers knap lastig maakten tijdens de kolonisatie. Wij bezochten Tamaki Maori village, een nagebouwd dorp waar te zien is hoe deze mensen leefden voor de Europeanen zich kwamen moeien.

We vertrokken vanuit het bezoekerscentrum in Rotorua, waar we met een 20 tal anderen in een bus naar het dorp werden gereden. Er waren in totaal drie bussen, en elke bus stelde een stam voor. En aangezien een stam zonder leider maar niets is, moest er een leider gekozen worden. Na een wild en bruut gevecht in de bus, kwam ondergetekende uiteraard als overwinnaar uit de... eeuh bus. Wat ook kan, is dat er niemand anders van de inzittenden chief wou zijn. Het is één van de twee, kies maar welke je wilt geloven.

Wat een chief allemaal moet kunnen, zie je in onderstaand filmpje. Daarnaast mocht een chief ook altijd overal als eerste binnen, en mocht hij op de eerste rij zitten. Niet meer dan terecht.

Groetjes en tot volgende keer!