Pieter & Paulien in Nieuw-Zeeland: One does not simply walk into New Zealand…

Om er te geraken moet je er iets voor over hebben. Vele gevaren moeten getrotseerd worden: een ellenlange vlucht, een schrijnend gebrek aan beenruimte, een kanjer van een jetlag,… Maar laat ons beginnen bij het begin.

Zondag was het dan eindelijk zover, het langverwachte vertrek naar de andere kant van de wereld. Na een moeilijk afscheid op Zaventem (veel gejank en vele knuffels), begon onze lange tocht naar Aotearoa (het land van de witte wolk), de Maori naam voor Nieuw-Zeeland. We zagen dit initieel nog helemaal zitten, wat filmpjes kijken op het vliegtuig afgewisseld met wat slapen, komt helemaal goed! De eerste vlucht tot in Abu Dhabi ging vlot, buiten het slapen… Op deze vlucht van amper 6 uur konden we kiezen uit een uitgebreid gamma aan geestrijke en geestarme dranken als aperitief en kregen we een 3-gangen menu (of wat daarvoor moest doorgaan) voorgeschoteld.

Zonsopgang in Abu Dhabi

Rond 6.00u plaatselijke tijd kwamen we aan in Abu Dhabi, een gigantische luchthaven. Daar begonnen we ons ‘klopke’ te krijgen aangezien we technisch gezien een nachtje door hadden gedaan op die eerste vlucht. Na 4 uur konden we dan eindelijk vol verwachting instappen op het grootste vliegtuig van onze reis. Wat viel dit echter tegen toen we eenmaal neerzaten! Erg smalle stoeltjes, dezelfde povere filmselectie als op de vorige vlucht en een Australiër op de stoel naast ons die zich helemaal thuis zou voelen in Antwerpen. Oh ja, niet te vergeten: 2 baby’s in de rij naast ons… Lichtpuntje: we vlogen tegen een snelheid van meer dan 1000km/u, de hevige turbulentie er maar bijgenomen dan… Even later (een kleine 13 uren) kwamen we gelukkig aan in Melbourne, Australië.

In deze luchthaven was het gezellig vertoeven, en konden we eens voor iets anders gaan shoppen dan kankerstokjes en veel te dure sterke drank. De Australiërs waren vriendelijk, maar allemaal uiterst verbaasd toen we zeiden dat we liever naar Nieuw-Zeeland gingen dan naar hun land. De rivaliteit tussen beide landen zit duidelijk hoog! Een snelle hap in de koning van de hamburgers later waren we op weg naar Auckland. Om 20 voor 4 plaatselijke tijd kwamen we hier aan, waarna een shuttle bus ons naar onze hostel bracht. Helemaal in zombie-modus gingen we ergens sushi eten, om vervolgens als een blok in slaap te vallen in ons bijzonder slecht bed.

Welkomsttekst op de luchthaven: "Tanui joins with the people of Aotearoa in welcoming all visitors and offers a prayer that enjoyment, enlightenment, friendships & a safe journey be your constant companions, always"

Information overload

Aangezien we om half 8 al gaan slapen waren, werden we ook bijzonder vroeg wakker. We vernamen van enkele andere backpackers dat er om 10 uur een infosessie ging beginnen bij IEP, de werk- en reisorganisatie die ons hier begeleidt. Na een storm van informatie die 4 uur aanhield, waren we alweer heel wat wijzer over wat, hoe, waar en wanneer we vanalles konden doen. Veel zaken waren al geregeld voor ons, zoals een belastingnummer en een bankrekening. Handig! Tijdens de info over wat er in elk deel van Nieuw-Zeeland te bezichtigen en te doen is, werd er aan ons gevraagd om onze handen op te steken wanneer we iets wouden doen. Wij staken altijd onze handen op, we willen gewoon alles doen. Buiten surfen, want zeewater is vies in de mond, bweik. Na de infosessie verkenden we kort nog een stukje van de stad, en aten we ribbetjes tegen de scherpe prijs van 15,90 NZD, slechts 9€!

Het kantoor van IEP

Auckland door de ogen van een echte Nieuw-Zeelander

Vandaag hadden we afgesproken met Victoria, een meisje dat hier aan de universiteit studeert en die we via via kennen. Ze nam ons mee naar enkele mooie plekjes in Auckland. Eerste stop: het strand. Het is aangenaam weer vandaag, en we maken een korte wandeling waarbij we haar wat vragen stellen over de stad en het land. Victoria praat heel vlot en is zeer vriendelijk, een aangename gesprekspartner! We kwamen een Belgisch bier café tegen, en ze was verbaasd dat dit iets speciaal is. Iets gaan drinken doen we er niet, maar we leggen wel uit dat Bier en België bij elkaar passen als Kiwi’s en Nieuw-Zeeland.

De tweede stop is Mt. Eden, een oude vulkaankrater van waarop we een magnifiek zicht hebben op de stad. Auckland strekt zich uit zo ver we kunnen zien. Voor een stad met maar 1,4 miljoen inwoners is dit een gigantische oppervlakte. De krater zelf is ook prachtig, een mooie plek om even te ontsnappen aan het gedruis van de stad. We sluiten onze exclusieve tour door de stad af met een ritje langs Ponsonby road, een straat waar veel plekjes zijn om te eten. Victoria toonde ons het beste burgerrestaurant van Nieuw-Zeeland, waarna ze ons terug afzet aan de Hostel.