Tips & Kiwi's

Omdat wij zelf heel wat foutjes maakten gedurende onze reis hier in Nieuw-Zeeland, besloten we onze ervaringen samen te vatten in enkele tips, zodat eventuele volgers beter gewapend aan de start komen. Ze staan losjes chronologisch geordend, zodat het ook duidelijk is wat we de voorbije maanden ongeveer gedaan hebben.

Tip 1: Breek je enkel NIET.

Deze tip lijkt zeer simpel en duidelijk, maar toch struikelden we hier over. Enfin, struikelde Paulien hier over. Tijdens een skateboardsessie na het werk wou ze fier tonen dat ze al op haar skateboard kon springen en zo vertrekken. Volgens de legende lukte het de eerste keer, maar toen keek ik niet. Nog maar eens dan? Deze poging liep faliekant af: haar achterste voet schoot van de plank af, en door deze stevig om te slagen brak haar been ter hoogte van de enkel. Maar dat wisten we toen nog niet. Ervan overtuigd dat het maar verstuikt was, hinkelde Paulien er nog een dag mee rond, terwijl ik ging werken op de boomgaard. Bij de thuiskomst besliste ik dat het toch het beste was om naar het ziekenhuis te gaan, al was het maar om zeker te zijn. Na lang wachten, was het verdict: gebroken. 6 weken gips. Aan te brengen door incompetente verpleegsters en met hulp van nitrous oxide, u waarschijnlijk beter bekend als lachgas. Dat laatste was wel lachen, de rest minder. De 1ste gips die Paulien kreeg was zwaar, en gemaakt van plaaster, waardoor ons bed vol lag met witte brokjes. De 2de gips, die werd aangebracht omdat de breuk wat verschoven was, was zo mogelijk nog zwaarder, maar zo werden de botten terug wat op hun plaats geduwd. Bonus: de gips was barbieroze, door Paulien geselecteerd onder invloed van het eerder vermeldde lachgas. Werkelijk prachtig. Wel zagen we tijdens een van onze lange wachtsessies in het ziekenhuis ene Peter Jackson, u wellicht bekend als de regisseur van de lord of the rings films. Helaas was het maar een naamgenoot, maar onze hoofden waren zeker niet de enigen die omdraaiden. 

                    

                     De eerste gips, brokkelmans genaamd.

Duidelijk gebroken. 

                        

                         De prachtige (loodzware) fluoroze gips

       

Uiteindelijk voor de laatste 3 weken toch maar voor een kerstig rood gegaan. 

Tip 2: Wanhoop niet

Ongeveer op hetzelfde moment als dat Paulien haar enkel brak, kwam het werk op de kiwiboomgaard ten einde. Redelijk problematisch, want met een gebroken enkel vind je geen werk, dus alleen ik kon geld in het laatje brengen... Maar 1 sms'je naar een interimbureau later, had ik een vaste job bij Pukepine, een zagerij in Te Puke. Van 2 uur in de namiddag tot 12 uur 's nachts zwoegen en zweten om planken van de lopende band op de juiste stapel te leggen. Mijn collega's hadden zo'n zwaar accent, dat ze net zo goed Swahili hadden kunnen praten: ik verstond er niks van als ze onder elkaar bezig waren. Maar goed, dit is wat ik wou: een bron van inkomsten die zeker is, en waarvan je altijd weet van wanneer tot wanneer je moet werken (in tegenstelling tot boomgaardwerk). Het was ook 50 uur per week, dat scheelt!

                                      

                                           Foutjeeeeuh!

De zware jongens: 6 m lang, 30 cm breed en 5 cm hoog

Tip 3: Blijven bellen!

Tijdens de uren dat ik ging werken, bleef Paulien alleen achter, met haar been omhoog op bevel van de dokter. Omdat ze recht had op een hulpmiddel genaamd de kniescooter, moesten we aankloppen bij het ACC (Accident Compensation Corporation). Het aanvragen hiervan nam al snel kafkaiaanse proporties aan: telkens opnieuw heel het verhaal doen, slechte verbindingen, onvriendelijke mensen aan de andere kant van de lijn, misverstanden,... Na 2 weken wachten, kregen we de kniescooter eindelijk geleverd. Een lomp ding, maar zo kon Paulien wel weer wat makkelijker rond in de winkel. En kon ze koken en afwassen natuurlijk!

Paulien haar racemachien

Het tweede item waarvoor we het ACC met telefoontjes moesten bombarderen, was de wekelijkse compensatie (een uitkering) waarop ze volgens Nieuw-Zeelanders uit onze omgeving aanspraak op kon maken. Allemaal goed en wel, maar daarvoor moet er dus ook naar het ACC gebeld worden... Dat ACC belde naar een andere tak van het interimbureau waarvoor we werkten, dat niet in Tauranga maar in Hamilton gelegen was, een slordige 100 kilometer verder. Ook vertelden ze doodleuk dat haar aanvraag was afgekeurd, omdat ze zelf had aangegeven dat ze niet gewerkt had. Om razend van te worden, zoveel inefficiëntie is zelfs de Belgische overheidsdiensten vreemd. Maar goed, voor zo'n smak geld is het wel de moeite om wat absurdistische watertjes te doorzwemmen, en hopelijk krijgen we binnenkort goed nieuws!

Tip 4: Vier Kerst met de Locals

Begin December wisselden we ook van woonplaats: we verhuisden naar een huis in Te Puke, op een kilometer van mijn werk. We trokken in bij Lisa en Hannah, een moeder en dochter die duidelijk allebei blij waren dat er wat meer volk in huis woonde. Ze hebben een jacuzzi en een zwembad in de tuin, en een heel relaxte levensstijl. Alles wat we vroegen was ok, of beter: "Yeah, she'll be right mate!", "Go for it!", "Shouldn't be a problem", "No worries" en nog veel meer van die typische kiwi-uitdrukkingen. Als ik hier de waterkoker per ongeluk even op het elektrische vuur laat staan waardoor die wat smelt, wordt er eens mee gelachen. Als er een partytent moet vastgemaakt worden op het terras, doen we dat gewoon met vijzen in de plankenvloer toch? We voelen ons hier wel op ons gemak, en iets voor kerst vragen ze of we met hen mee willen vieren. Dat willen we graag, maar we hadden al half en half afgesproken om te vieren met Laure en Wout, een kinevriendin van Paulien en haar vriend. Allemaal geen probleem zegt Lisa, laat ze gewoon naar hier komen! Zo gezegd zo gedaan, en op kerstavond doen we een BBQ waar we ook voor Lisa meekoken (Hannah is glutenintolerant, en eet iets anders). In ruil krijgen we op Kerstdag een heus feestmaal met de rest van de familie: kerstham, pavlova, en zowat alles wat we maar wensten. 

In de jacuzzi op kerstavond met Laure en Wout

                

Pakjestijd!

Feestelijke tafel in Winter Wonderland thema, beetje bizar als het 30 graden is...

Heerlijk kerstdiner

           




                

Ook de kerstman was aanwezig

Zwemmen op kerstdag mag zeker niet ontbreken

Op de foto met Hannah verkleed als ijskoningin.

                 

                     Een muzikale, bellenblazende kerstman: 
                   een beter cadeau kregen we nooit!

Paulien's versie van de Kerstsok

Ook op tweede kerstdag is het feest: dan komt haar zoon Peter en zijn vriendin Leanne langs om kerst te vieren, en is het eten nog specialer: sint-jacobsvruchten en crayfish (een soort kreeft), verrukkelijk! Alleen jammer dat de zoon met meer gas dan lucht gevuld was, en dat dit er onder invloed van liters frisdrank in sneltempo uitkwam. In de avond staken we nog vuurwerk af, wat hier in Nieuw-Zeeland alleen in de periode rond 5 november (Guy-fawkes dag) mag aangekocht worden. Dat leidt er volgens ons alleen maar toe dat alle kiwi's dan een enorme voorraad inslaan, want we zien hier veel frequenter vuurwerk dan we ooit in België zagen. Ook hier was er dus een grote doos aanwezig, en dat werd hier van vlakbij aangestoken en bewonderd, want "that's the kiwi way mate!".

                 

              Overheerlijke sint-jacobsvruchten

Een stekelige neef van de kreeft met een malsere inhoud, hmmmm 

Nu Paulien haar gips er af is, kunnen we eindelijk verder trekken. In de voorbije weken hebben we wat verbeteringen aan de auto toegebracht, zodat we wat meer opslagruimte ter beschikking hebben. Onze grote verkenning van Nieuw-Zeeland kan beginnen! 

De auto is er klaar voor!